Şəhidlər ölürlər
Otuz aprel iki min onuncu il... 30. 04. 2010... Bu gün fəhləsindən, kəndlisindən, uşağından, böyüyündən, tələbəsindən, müəllimindən asılı olmayaraq Azərbaycan vətəndaşı olan hər kəsin yaddaşında bir il əvvəl baş vermiş qanlı olayın 1- ci ildönümü kimi qalmalıydı. Təkcə ona görə yox ki, azərbaycan xalqına qarşı terror törədilmişdi. Ən əsası ona görə ki, gələcəyin Azad Mirzacanzadələri, Yusif Məmədəlievləri, Lütfi Zadələri, dövrünün qabaqcıl görüş sahibləri, ölkəsinin intellektual təbəqəsinin ən öndəgedən üzvləri həmin gün güllə atəşinə məruz qalmışdı. Həmişə ağızdolusu danışdığımız, ömrü boyu bopclarını unutmacğımızı and içdiyimiz. Bizə dünyada ən qiymətli nemət olan elmi öyrədən müəllimlər öldürülmüşdü. Tələbələr – hansı ki, bir ölkə onda təhsil alan tələbəsinin sayına. Ona verdiyi biliyin keyfiyyətinə görə digər ölkələrdən qabağa gedə bilər. Mütərəqqi sayıla bilər – qanlarına qəltan edilmişdilər. Qətliam qurbanları elmi təmsil edən təbəqənin nümayəndələri olduqlarından onlara açılan atəş elmə açılan atəş, onların xatirəsinə verilən qiymət həm elmə, həm də şəhidə (çünki elm əhli ölsə, şəhiddir) verilən qiymət kimi dəyərləndirilməlidir.
Amma təəssüf ki, bu sadə məntiqi anlamadıqları üzə çıxdı. Hər bir sentimentallıqdan uzaq olaraq onu söyləmək istəyirəm ki, bir körpünün, keçidin, abidənin, “muzey”in, adı olan, amma içərisində heç bir faydalı işlərlə məşğul olunmayan müəssisələrin, “irsi araşdırmalar mərkəzləri”nin aılışında qırmızı lent kəsib geniş nitq irad edənlər bu dəfə görünmədilər ictimaiyyətdə. İdmançılardan ötrü milyonlarla kilometr qət edib onların yarışında şəxsən iştirak edənlər, medal qazananları külli pulla təmin edib, onlara şəxsən himayədarlığını elan edənlər “qara geymədilər”, millətin acısına şərik olmadılar, 30. 04 . 2009 şəhidlərinin xatirəsini yad etmədilər, dəfələrlə eyni heykəlin önünə qoyduqları gül dəstəsinin birini də onların qəbirlərinə qoymadılar, xalqa və şəhid ailələrinə başsağlığı vermədilər, KİV – də geniş nitq irad etmədiər.
Bu saymazyanalıq, biganəlik azca da olsa düşünə bilən azərbaycanlının diqqətindən yayınmadı. Bildik, əmin olduq ki, Azərbaycan idman ölkəsi, müğənnilər ölkəsi, eybəcər binalar, “çölü bəzək, içi təzək” olan məktəblər, universitetlər, xəstəxanalar ölkəsi, ağacsız parklar, heykəllər ölkəsi ola bilər, amma əsla elm ölkəsi ola bilməz. Çünki ölkənin hər hansı bir sahəsinin inkişaf etməsi üçün dövlətin həmin sahəyə xüsusi diqqəti, qayğısı olmalıdı. Lakin hamıya gün kimi aydındır ki, lazım olan və ondan artıq qayğı ölkənin inkişaf göstəricisi olmayan, onun dünya ilə ayaqlaşmasında heç bir rol oynamayan sahələrə göstərilir , elmə yox.
30. 04. 2010 tarixinin daha bir diqqət çəkən özəlliyi həmin gün əsası tələbələrdən təşkil olunmuş insanların qurbangaha çevrilmiş ADNA – ya dinc yürüş cəhdi oldu. Təəssüf ki, yürüş deyil, məhz cəhd. Çünki bizim cari hükumət elə bilir ki, dünya ictimaiyyəti Azərbaycanda yürüş olduğundan xəbərdar olsa, elə zənn edcəcək ki, ölkədə qeyri – sabitlik hökm sürür. Çünki yürüş iştirakçılarının arasında, sən demə, müxalifət nümayəndələri də varmış. Bir il öncə məhz həmin gün terrorçuların qabağına çıxmağa gecikmiş güc strukturu ışçıləri, polislər bu dəfə eyni “səhv”i etmədilər. İnsan toplusundan ibarət qaraltını hakimiyyət üçün real təhlkə hesab edən “kreslo sahibləri”ndən əmr almış polislər şəhidləri ziyarətə hazırlaşan insanları döyməkdən, təhqir etməkdən, zorla maşınlara doldurub şöbəyə aparmaqda heç də xəsislik etmədilər. Çünki bura sərbəst toplaşma azadlığının boğulduğu, heç bir müqəddəs şeyi qalmayan Azərbaycandır. Burda toxunulmaz olan şəhidlərin ruhu, konstitusiyanın maddələri deyil, ayrı – ayrı adamların özü, ailəsi, kresloları və digər “şəxsi əşyaları”dır.
Bir neçə şeyi isə iqtidar nümayəndələrinin, “siyasi kurs”u dəstəkləyən QHT-lərin, xalqın səsini oğurlayıb xalq üçün heç bir iş görməyən, əl çalmaq və məğzini bildi – bilmədi “leyhinə” düyməsinə basan, gülünc olaraq hərbi doktrinanı dövlət sirri hesab edən paramentarilərin baxan, amma görməyən nəzərlərinə çatdırmaq istəyirəm. əgər siz o şəhidləri anmaqçün ADNA – ya gedib xatirə lövhəsinin önünə bir dəstə gül qoysaydız xalqın rəğbətini daha çox qazanardınız, nəinki evdə oturmaqla, yaxud mənasız işlərlə məşğul olmaqla. Siz şəhidlərin ruhunu uca tutan və əhalinin ən mütəhərrik düşüncəli təbəqəsi olan tələbələrin yanında yürüş cəhdində bulunsaydınız hamı görərdi ki, sizin üçün əsas olan lazımlı anda, qeyrət tələb olunan zaman xalqın həmrəylidir . Hamı şahid olardı ki, siz vətəndaşın müxalifətçi, yoxsa iqtidarçı olmaına baxmayaraq şəhid ruhuna, elmə və bu kimi müqəddəs şeylərə ( məs., Qarabağ məsələsinə ) hörmətinə, həssaslğına şəriksiniz. Nəhayət və ən diqqət edilməsi lazım olan məsələ budur ki, hətta ürəkdəndə olmasa, bunlardan hər hansı birini etmiş olsaydınız, gələcək seçkilərdə şəhid ailələrindən, sizi görən tələbələrdən halal ( oğurlanmış olmayan )səs almış olardınız.
Xalq bunların tam əksini gördü, daha doğrusu, əgər xalqımız diqətlə nəzər salsa, analiz etsə, indiyə kimi olanların necə aydın üzə çıxdığın görər.
1) Siz heç vaxt müəllimə, tələbəyə, professora, ümumiyyətlə, elm əhlinə diqqət göstərməmisiniz.
2) Sizin şəhidə olan hörətiniz ancaq popurist çıxışlarınızdadır.
3) Bu ölkədə dövlət qayğısı görən. Hökumətin nəzər nöqtəsində olan axırıncı şey varsa, o da elmdir.
4) Siz heç vaxt öz mənfəətinizi də siyasi yolla düşünməyə qadir deyilsiniz, o ki qaldı xalqın, millətin mənafeyini.
30. 04 .2010 tarixinin ən əsas üstünlüyü ondadır ki, həmin gün yeni olan və müharibə şəraitində yaşayan, 20% - i işğal altında olan Azərbaycanın hər bir vətəndaşına lazım olan bir aforizm yarandı:
“Şəhidlər ölürlər”

01. 05. 2010